Interview Elena Drozd

Hoe waren de afgelopen twee jaar voor jou?

'Nadat ik internationaal een mooie carrière had gehad, kwam ik bewust terug naar Kiev met het plan om me te settelen. Als general manager in een boetiekhotel in een hippe en creatieve wijk had ik het goed naar mijn zin. Terwijl ik op vakantie was in Sri Lanka viel Rusland vanuit Wit-Rusland Oekraïne binnen, waardoor de situatie in Kiev zeer bedreigend werd. Het hing "in de lucht" maar niemand had het verwacht. 2021 was uitstekend, Covid lag achter ons en omdat er in Oekraïne weinig beperkingen waren, ontvingen we veel Europese gasten. We hoorden berichten in het nieuws over oorlogsdreiging maar dachten dat met dialoog en druk vanuit het buitenland een oplossing zou komen. De situatie was ook anders dan toen met de bezetting van de Krym omdat er toen niet gevochten werd. Alle vluchten werden geannuleerd en het was niet meer mogelijk om terug te reizen zodat ik vastzat in Doha. Een verschrikkelijke tijd waarin ik vanuit het buitenland het hotel in Kiev beheerde, ik was verantwoordelijk voor gasten die nog in het hotel verbleven en personeel dat vermist werd. Gelukkig hadden sommige medewerkers het nieuws niet gevolgd en kwamen ze naar het hotel. Met de hulp van deze moedige collega's kon ik alles vanaf mijn laptop regelen. Wat doe je in zo'n situatie? Niemand had hier ervaring mee. Vervoer per auto was het enige vervoermiddel, maar de wegen waren afgesloten en er stonden lange files naar het westen van Oekraïne. Mijn ouders wonen in West-Oekraïne en hadden hun kantoor ter beschikking gesteld. Elke dag hadden ze 40-50 doorreizigers, veel gezinnen met kleine kinderen. Maar liefst 6 miljoen mensen hebben nu het land verlaten".

"Het hotel werd na een tijdje gesloten, we hielden contact met het personeel om te controleren of ze veilig waren en boden psychologische ondersteuning. Het was belangrijk om er voor elkaar te zijn. Sommige personeelsleden gingen het leger in en anderen bleven achter of anderen ontvluchtten het land. Een van de ergste momenten van de oorlog was voor mij de stopzetting van de uitbetaling van de salarissen, omdat het geld op de bankrekening op was. Zeker collega's in de operatie die geen spaargeld hadden, werden hierdoor hard getroffen. Zij leven van salaris naar salaris en kunnen niet terugvallen op spaargeld.

'We werden allemaal geconfronteerd met vreselijke verhalen. Bijvoorbeeld het verhaal van mijn vroegere lerares Frans, die in een klein stadje naast Kiev woonde, en die moest kiezen tussen het achterlaten van haar hond of kat op straat omdat ze die niet kon voeden. Zij koos ervoor haar kat te laten gaan en haar hond te redden. Ik steun haar vandaag nog steeds financieel verder in ruil voor wat Franse lessen om mijn kennis te verbeteren.

'Met de hulp van een vriend kwam ik in Duitsland terecht, van waaruit ik verschillende vluchtelingen hielp om werk te vinden. Na een verblijf op verschillende plaatsen kon ik in Hamburg blijven. Daar ben ik heel dankbaar voor.' 

'Het was een achtbaan van emoties, waarbij je op sommige dagen niets kunt doen, maar door de situatie en schuldgevoelens een enorme drive ontwikkelt. Het schuldgevoel komt voort uit het feit dat je niet in Oekraïne samen met je landgenoten vecht. Veel mensen in het buitenland voelen dit, dit is de overlevingsdrang. Het is belangrijk om je missie in het leven terug te vinden, als je kwijt bent wat je hebt opgebouwd en geen fundament hebt om op te leunen. Mijn auto staat nog steeds op dezelfde plaats in Kiev waar ik hem achterliet voor mijn vakantie.'

‘Mijn missie is om mijn carrière als hotelier voort te zetten, en ik kreeg veel steun van mensen uit de sector. Dit hielp het leven weer enigszins te normaliseren en gaf me structuur en afleiding.'

'Iedere vluchteling heeft zijn eigen verhaal en achtergrond. Iedere vluchteling wil in eerste instantie terug naar huis. Dat ze in Europa zijn, maakt een droom nog niet waar. Toen ik het contract kreeg als General Manager voor Hotel Indigo in Brussel, heb ik een halve dag gehuild, niet omdat ik er niet blij mee was, maar omdat ik besefte dat ik niet terug naar huis zou gaan. Wat ik wil zeggen is dat we diep geraakt zijn door alle reacties en acties van Europeanen, mensen stonden op het station om vreemden mee naar huis te nemen en op te nemen in hun gezinssituatie. Ik kon wel huilen om dit soort vriendelijkheid in mensen; dit is het positieve dat hieruit voortkomt: je ziet mensen op een andere manier. De reacties waren gewoon geweldig!!!'

'Deze baan was een verhaal van 3 handdrukken, via WhatsApp werd ik voorgesteld door een vriend en van daaruit ging het snel en wilden ze mij als GM. Ik ben dankbaar voor deze kans en het risico dat ze namen want ik had toen nog niet de juiste papieren om in België te werken. Mijn team van 15 nationaliteiten was zeer gastvrij. Het maakt niet uit waar je vandaan komt, we zijn allemaal professionals.'

Wat is je meest memorabele of speciale moment met een gast die bij je verbleef?

‘In de tijd dat ik als verkoopdirecteur werkte in een boetiekhotel in Kiev, ontvingen we vaak voetbalteams. We hadden eens het Spaanse voetbalteam in huis dat het kampioenschap won. De Prins van Brunei en zijn assistent waren in die tijd in het hotel en de assistent had de kleinste kamer in het hotel waar ik normaal gesproken geen VIPS in zou zetten. Ik ontmoette deze assistente in de lift en toen ik vroeg, 'hoe is het verblijf', was ze zo enthousiast en zei, 'mijn kamerraam is in het steegje achter het hotel boven de bus met Spaanse spelers en zo kan ik de beste foto's maken'. Vul nooit het antwoord in, voordat je de vraag hebt gesteld.